Z bajek sie wyrasta

 Znalazlam ciekawy artykul Adama Patrzyka na fejsbukowej stronie Lekcje ateizmu, a poniewaz nie wszyscy spedzaja swoj wolny czas z jego wielkim zlodziejem zalozonym przez Zuckerberga, pozwole sobie przytoczyc go w calosci. Cos jest na rzeczy, a przynajmniej bylo tak w moim przypadku, choc, jak juz kiedys pisalam, dosc wczesnie zaczelam byc krytyczna w stosunku do bajdurzenia klechow i zakonnic na katechezie. Moim kamieniem milowym bylo wlasnie bierzmowanie, a przystapilam do niego z wyrachowania, bo gdyby w przyszlosci zachcialo mi sie brac slub koscielny, musialabym sie na cito bierzmowac. Na szczescie kiedy postanowilam wyjsc za maz, wyroslam juz z egzaltacji bialym welonem i avemaria, wiec i slubu koscielnego nie bylo, za to zglupialam po urodzeniu dzieci i je ochrzcilam, czego zaluje do dzisiaj. Ale i one z czasem zmadrzaly i dwie juz sa po dokonaniu apostazji, ja zreszta tez, bo nie chcemy nalezec i finansowac przestepczej organizacji mafijno-pedofilskiej, wrogiej kobietom. Zreszta, ten caly bog to tez postac wyjatkowo kontrowersyjna.

Temat: Czy z wiary się wyrasta?

Wypowiedzi ludzi, którzy porzucili wiarę religijną, nie pozostawiają wątpliwości – proces odchodzenia od wiary to po prostu wyrastanie z niej. Kościół jak zwykle próbuje to zjawisko mistyfikować, wmawiając wiernym, że ci, którzy odeszli, mieli zupełnie inne powody niż po prostu dostrzeżenie dziecinności wierzeń religijnych.

Odchodzenie od wiary jest racjonalne, czemu Kościół z uporem zaprzecza, aby nie podkopywać morale nadal wiernych tej instytucji.

Podobnie jak w procesie nabywania wiary nie ma tu żadnej mistyki, ani działania sił nadprzyrodzonych (szatan). Zwykle nie jest to również „obrażenie się na Boga”, zawiedzenie oczekiwań, „próba ucieczki od odpowiedzialności za grzechy”, zdrada ideałów na rzecz konsumpcjonizmu, uleganie złym wpływom, rozczarowanie działaniami pojedynczych księży i Kościoła, moda itp. Przede wszystkim zaś to nie braki w pojmowaniu religii i istoty Kościoła. Nie – po prostu ludzie dorośleją.

Owszem, potrzebny jest impuls, aby wierzący zaczęli myśleć o swoich przekonaniach religijnych (a nie myśleć w ogóle, bo to przecież robią stale). Często powtarza się ten sam model – wychowanie w dość zamkniętym środowisku religijnym (np. na wsi), a następnie pójście do szkoły w większej miejscowości i pierwsze zetknięcie z inaczej myślącymi (ateistami), pójście na studia do dużego miasta i konfrontacja z innym stylem życia.

Ale i sam proces kształcenia nie sprzyja wierze, która w dużej mierze oparta jest na wmawianiu ludziom różnych głupot przedstawianych jako prawda konkurująca z osiągnięciami nauki. Dlatego jeszcze do stosunkowo niedawna kler walczył, aby wszelkie treści nauczania były poddane kontroli Kościoła. Wiedza jest wrogiem wiary.

Potężnym bodźcem do zastanawiania się nad sensownością religii jest konfrontacja naturalnych potrzeb seksualnych z absurdalnymi zakazami Kościoła katolickiego w tej sferze. Również wrogi stosunek Kościoła do osób LGBT często wywołuje w młodych ludziach niezgodę i skłania do refleksji nad zasadnością religijnego przekazu.

Pedofilia w Kościele na pewno stała się dla wielu ludzi potężnym impulsem do refleksji nad tym, czy religia jest fundamentem moralności.

Nierzadko najszybciej wiarę porzucają osoby, które traktowały ją poważnie i dlatego dogłębnie zastanawiały się nad zasadami religii, zamiast bezrefleksyjnie powielać tradycyjne wzorce zachowań.

Porzucenie wiary jako niezgodnej z rozumem zapewne następowałoby szybciej, gdyby nie cynicznie wpajane przez Kościół od najmłodszych lat poczucie strachu. Dzieci i młodzież są wobec tej kryminalnej wręcz manipulacji psychicznej kompletnie bezbronne. Straszenie od małego diabłem, piekłem i doczesną karą boską w postaci wypadków lub chorób, pokazywanie egzorcyzmów, wycieczki na msze o uwolnienie, konfrontacja z „zasypianiem w Duchu Świętym”, „mówieniem językami”, „ozdrowieniami” i całą dość przerażającą atmosferą takich mszy potrafi być dla zbyt młodych osób paraliżujące emocjonalnie. Porzucić wiarę jest po prostu strach, lęk przed zemstą sił nadprzyrodzonych – trzeba do tego sporej odwagi i dojrzałości emocjonalnej.

W typowych warunkach normalnie rozwijający się nastolatek w okolicach 16-tego roku życia osiąga dojrzałość pozwalającą mu uwolnić się od zniewolenia religijnego. Nie bez przyczyny bierzmowanie jest przez nastolatków nazywane „uroczystym rozstaniem się z Kościołem/wiarą w obecności biskupa.” Religia wraz z Jezusem ląduje w tej samej szufladzie na sentymentalne pamiątki co krasnoludzki, wróżki, św. Mikołaj, szopka i aniołki.

Ateizm to dojrzałość intelektualna i emocjonalna w kwestii sił nadprzyrodzonych.

A co z osobami, które mimo osiągnięcia wieku adolescencji nadal wierzą w religijne bajki? Powodów tego pozostawania w stanie ułudy jest wiele, ale zapewne podstawowym jest pewien rodzaj niedojrzałości emocjonalnej. Tym bardziej, że dla wielu z tych osób „relacja z Bogiem” jest w gruncie rzeczy relacją toksyczną. Zapewne w każdym z tych przypadków dobry terapeuta miałby wiele do powiedzenia, ale terapeutom – zgodnie z ich kodeksem etyki zawodowej - nie wolno podważać przekonań religijnych swoich pacjentów.

Również system norm społecznych dotyczących religii nie sprzyja osiąganiu dojrzałości w tym zakresie, bo preferuje niemówienie o religii i niepoddawanie wierzeń religijnych krytyce. Religia dewastuje obecnie życie społeczne i politykę, ale nadal – jak na tak ważne zjawisko socjologiczne – jest pewnym tematem tabu.

Autor Adam Patrzyk - Lekcje ateizmu