Bulka zdobywa ostatni bastion

 O tych dwoch potworach, Bulce i Miecce, ksiazki mozna pisac, ale ja ogranicze sie do wpisu na blogu. Bo po co mam sie wysilac, skoro i tak nikt tego nie wyda, nie wspominajac juz o noblach czy pulitzerach, nie oplaca sie. 

Kiedy bez mala 7 lat temu (tak, tak, juz tak dlugo) przyjechala do nas niesmiala trojkolorowa koteczka, czlowiek by sie nie domyslil, co z niej za bandziorek wyrosnie. Od poczatku nic sobie nie robila z groznych morderczych odglosow, jakie wydawala z siebie wqrwiona do czerwonosci Miecka, ale respektowala pewne zasady, ktore tamta ustalila. Jedynym przejawem buntu bylo zalewanie calego mieszkania, czego skutkiem bylo wyrzucanie dywanow i dywanikow, falujacy laminat na podlodze i pare innych przyjemnostek. Potem juz spokojnie zdobywala sobie kolejne swietosci mieckowe. A to zagniezdzila sie w lupince, ulubionym legowisku starej rezydentki, a to zaczela sadzac chudy zadek na parapecie, gdzie do tych pór tylko Miecka miala prawo ogladac ptaszki za oknem, a to zaczela sie rozwalac w koszyku pofuslowym, ktory przynioslam kotom z piwnicy, ale ktorym od poczatku zawladnela Krulova. Jednak nie zblizala sie przez te 7 lat do naszego lozka, tam rzadzila niepodzielnie jej czarna siostra. 

To byl caly rytual, bo Miecka nigdy nie znizyla sie do okazania, ze w jakikolwiek sposob zalezy jej na moich pieszczotach, przeciwnie, kiedy za wczesnie wyciagnelam do niej reke, potrafila mnie osobaczyc, ugryzc (lekko, ale jednak) i z fochem oddalic sie niedopieszczona. Taka byla, bo wszystko musialo byc na jej zasadach. Tak wiec powoli, dostojnie podchodzila, kiedy ja juz czytalam sobie przed snem, przypatrywala sie dlugo, zastanawiala, czy pozwolic mi dostapic zaszczytu, potem wskakiwala na nocny stolik i znow dlugo rozwazala. A ja nic, udawalam, ze jej tam wcale nie ma, bo w przeciwnym razie mogloby mi sie oberwac. Pozniej powoli przechodzila na lozko, wlazila mi na klatke z piersiami, moscila sie i zaczynala glosno mruczec. To byl TEN znak, moglam zaczac miziac. Ale nie zebym sobie dowolnie miziala, nieraz oberwalo mi sie zebami, kiedy reka zsunela sie nie tam, gdzie powinna. Po dluzszym czasie, kiedy nie smialam nawet stopy przestawic ani palcem ruszyc, slyszalam zirytowane parskniecie i syk grzmiji, a znaczylo to, ze audiencja skonczona. Nie mogla odejsc jak normalny kot, ona musiala mnie najpierw z blotem zmieszac, choc przysiegam, ze zrozumialabym po dobroci. 

Czesto przeszkadzala nam Bulka. Nie zeby wlazila na lozko, ale byla w sypialni. Najczesciej wtedy Krulova wczesniej opierniczala moja reke i odchodzila z fochem. Z czasem Bulka zaczela wykorzystywac nagla nieobecnosc bazyliszka w lozku i wskakiwala sobie, ale jakos nie chciala byc miziana. Pozniej wycwanila sie na tyle, ze zaczela wchodzic do lozka przed Miecka, mala nie potrzebowala tych wszystkich rytualow i czajnikowania sie, to prosty uliczny kot i nie uzywa arystokotycznych trikow. Nieraz zdarzylo sie, ze kiedy czarna wkraczala (ona nie wchodzila, zawsze wkraczala) do sypialni i wskakiwala na stolik celem nastrojenia sie na miachanie, z obrzydzeniem konstatowala, ze w lozku lezy intruz! Nie chcielibyscie slyszec dzwieku, jaki z siebie wtedy wydobywala, sniloby sie to Wam dlugo po nocach. Tak dzialo sie coraz czesciej, az wreszcie Miecka przestala w ogole przychodzic. I tak zostal zdobyty jej ostatni bastion.

Szkoda mi tej zlosnicy, to w sumie bardzo uczuciowy kot, ale nie moge jej pomoc. Moglabym oczywiscie przegnac tego bezczelnego szczypiorka, ale foch tlusciocha siedzi zbyt gleboko i nic by to nie wnioslo, ona i tak by do mnie na mizianki nie przyszla. Zreszta uwazam, ze koty powinny zalatwiac to jakos miedzy soba.