Czesc ósma dramatu z matka w tle

 Ta wojna dziala sie gdzies tak poza mna, nie ogladalam praktycznie telewizji, troche scrollowalam w internetach, ja nie mialam nawet czasu o niej myslec, zylam w stalym napieciu, wciaz rozpamietywalam, co jest jeszcze do zrobienia, do zorganizowania, do skoordynowania, do zalatwienia. Stres mnie zjadal, a mama niespecjalnie byla chetna do pomocy, wydawala sie zrezygnowana i obrazona, ze musi brac w tym udzial. Co ja sie wieczorami naplakalam, bo ze wszystkim zostalam sama, choc moje anioly pomagaly jak mogly, ale wielu rzeczy nie dalo sie zrobic za mnie. Ten stres bardzo sie odbil na moim rytmie snu, budzilam sie po nocach, nie moglam zasnac, wciaz myslalam, czy o czyms nie zapomnialam, czy czegos nie przeoczylam. Wojne odsunelam na dalszy plan, bo myslenia o obu tak waznych rzeczach naraz moja psychika by nie wytrzymala.

I dobrze, ze podczas pobytu w Polsce tylko dwa razy dostalam swoje ataki bolu, z powodu ktorych mialam byc operowana jeszcze przed wyjazdem, z tym, ze drugi byl tak mocny, ze wezwalam telefonicznie na pomoc Danusie, bo nie moglam sie ruszyc. Pomogla i na szczescie obylo sie bez wzywania karetki, choc bylo blisko.

Przed przyjazdem dzieci po mame umowilam firme oprozniajaca mieszkania na poniedzialek po ich wyjezdzie, a w dzien, kiedy mama rano odjechala, przyjmowalam w domu pielgrzymki jej znajomych, ktorzy odbierali z mamy mieszkania rzeczy, ktore chcieli miec, a ktore do konca uzywalam. Juz oczywiscie wczesniej naprawde duzo odbierali znajomi, sporo zanioslam do Wigoru jako wyraz wdziecznosci za wypozyczenia wozka inwalidzkiego. W ostatniej chwili udalo sie kolejnemu aniolowi z mamy otoczenia kupic z ogloszenia uzywany wozek za niewygorowana cene, szczegolnie ze byl prawie nowy, niewielki, zwrotny, w sam raz do naszego ciasnawego mieszkania. Ten wozek niezmiernie ulatwil nam droge z mieszkania do auta na dole i po przyjezdzie znow do mieszkania w Getyndze, w przeciwnym razie dwie osoby musialyby mame niesc, bo nie wolno jej jeszcze stapac na tej zlamanej nodze. 

Dzieci jechaly szybko, jak juz wspomnialam, do domu dotarly po 6 godzinach i 40 minutach, co uwazam za rekord swiata, bo jeszcze po drodze zdazyli napic sie kawy. Mamie niespecjalnie bylo wygodnie, choc poukladalismy jej stos poduszek pod te noge, pas bezpieczenstwa ja ograniczal, siedziala skosem, no troche sie pomeczyla, wiec dobrze, ze kierowcy tak szybko dojechali.

Wtedy zeszlo ze mnie powietrze, caly ten stres i napiecie, bo mama byla juz bezpieczna i pod opieka. Przez nastepne godziny i dni tylko plakalam, oczyszczalam sie.

Ekipa przyszla, jak bylo umowione, w poniedzialek, ale wtedy dopiero dowiedzialam sie, ze roboty jest na dwa dni, a po raz drugi przyjda dopiero w srode. Rece opadly mi z glosnym trzaskiem, bo to znaczylo dla mnie siedzenie w Lodzi kilka dni dluzej, a w domu przeciez czekala na mnie kupa roboty z przenoszeniem, rozpakowywaniem, porzadkowaniem, urzadzaniem mamy i nas od nowa na tej niewielkiej przestrzeni, dzie szafki przeciez nie sa z gumy, a pomiescic wszystko trzeba. W odsiecz przyszla nieoceniona Danusia, zostawilam jej pieniadze i dopilnowala firme w srode, ja zas moglam pojechac do domu we wtorek, po przespanej nocy u Bogusi, ktora litosciwie mnie przygarnela, bo nie mialabym na czym przekimac u mamy, mebli nie bylo.

Tyle mojego, ze podczas ich krotkiego pobytu w Lodzi wyszlam z dziecmi w sobote 5 marca, po raz pierwszy od przyjazdu 14 stycznia do Polski, na dlugi spacer po Lodzi, we wszystkie pozostale dni glownie siedzialam w domu albo wychodzilam do urzedow. Chcialam pokazac im choc niewielka czesc miasta, powiedziec o jego historii, zapoznac z ciekawostkami. Sami nie bardzo wiedzieliby dokad pojsc i co ogladac. Dobrze zrobila mi ta wycieczka.

 

ciag dalszy nastapi...