Czesc szósta dramatu z matka w tle

 Minelo szesc tygodni w gipsie i nadszedl czas kontroli, czy noga odpowiednio sie zrosla i czy mozna ten gips usunac, co byloby warunkiem do przyspieszenia wszystkich czynnosci zwiazanych z przeprowadzka mamy do Niemiec. Gips bowiem uniemozliwial jakakolwiek podroz w pozycji siedzacej, a na transport medyczny za granice nie bylo kasy. 

Byl 24 lutego i tego dnia rano  zaczela sie wojna na Ukrainie, ale dla mnie byly to jakies w tamtej chwili niewaznie nieslyszalne echa, mialam w glowie zupelnie cos innego, balam sie, ze noga nie zrosla sie nalezycie przy daleko zaawansowanej osteoporozie mamy, ze nie zdejma jej gipsu, a ja bede musiala zostac tam jeszcze nie wiadomo jak dlugo. O ile na pierwsza kontrole po tygodniu od zlamania sanitariusze pozwolili mi jechac z mama, tak przy tej kategorycznie zabronili, wiec siedzialam w domu i sie denerwowalam. Rozmyslalam, jak ja ogarne to wszystko logistycznie, jesli jednak mama dostanie od lekarza blogoslawienstwo na podroz, bo w jej podroz musza byc zaangazowane dwa samochody i dwoch kierowcow. Do transportera mama mialaby duzy problem wsiasc, a jeszcze wiekszy trzymac noge wyprostowana, zas do vana nie zmiescilyby sie wszystkie te kartony, wozek inwalidzki, mobilny kibelek i cala masa drobnych torebek i pudeleczek. Latalam tak od telewizora, gdzie powtarzano coraz gorsze komunikaty, a przeciez ja sama jeszcze dzien wczesniej uspokajalam, ze P tylko prezy muskuly i straszy i nie bedzie napadac, bo jest na to zbyt wytrawnym politykiem. O ja glupia! Tak sie pomylilam. 

A wiec latalam id telewizora do okna, czy juz wraca karetka.

Kiedy jednak uslyszalam, ze zamiast gipsu zalozono orteze, w ktorej mama ma trzymac noge jeszcze przez nastepne szesc tygodni, moj plan zabrania jej juz do Niemiec nagle odlecial w sina dal. Tymczasem mama sprytnie podpytala lekarza, czy moze udac sie w podroz, a on jej pozwolil, tyle ze na kontrole musi sie zglosic na poczatku kwietnia, albo do niego, albo do lekarza w Niemczech. Orteza tez nie przyniosla oczekiwanej ulgi, bo pozwala zginac kolano tylko do 30°, wiec noga nadal jest prawie wyprostowana, tyle tylko ze jest o niebo lzejsza od tego strasznego gipsu, bo zalozono jej ten najciezszy, majac do wyboru gips lzejszy.

Zaczelam zatem dogrywac i koordynowac przyjazd. Corka najpierw wymyslila, ze przyjada z juniorem i zadne argumenty do niej nie przemawialy, ona sie z nim nie rozstanie na trzy dni i juz! Pogadalam w koncu z tym jej chlopem i przekonalam, ze to dla tak malego dziecka za duzo godzin w tej samochodowej skorupce, ze niebezpieczne jest zajmowanie sie nim podczas prowadzenia, a na 90-letnia chora prababcie nie ma co za duzo liczyc. Junior zostal z ciotkami w Getyndze i jakos przezyl, wbrew obawom jego matki. Poza tym babcia tez wymagala naprawde duzej opieki, wiec dwie jednostki, ktorymi trzeba sie przez cala droge opiekowac to troche za duzo szczescia. Juz prawie partner corki mial przyjechac z siostrzencem, a ona zajmie sie juniorem. Nawet na to przystalysmy, choc mama z zieciem raczej by nie pogadali, a jak cos, to musieliby do mnie dzwonic na glosnomowiacym, a ja tlumaczylabym zdalnie, co kto od kogo chce.

W koncu jednak przyjechali oboje, bo moje dziecko postanowilo mu pokazac swoj heimat, a wlasnie ona jedna urodzila sie w Niemczech. Przyjechali w piatek, w sobote oprowadzilam ich troche po miescie, po poludniu zapakowalismy transporter, a w niedziele raniutko ruszyli w droge. Pojechali dolem w kierunku Wroclawia, Zgorzelca, Halle do Getyngi. Niby troche krotsza jest droga na Swiecko przez Poznan, ale nie mialam zamiaru dofinansowywac obajtkow sprzedajacych bilety autostradowe, bo jakiemus geniuszowi biznesu przeszkadzali kasjerzy siedzacy w budkach na autostradach i ulatwiajacy przejazd kierowcom. Teraz albo musisz miec aplikacje, ktora, jak slyszalam, wciaz zawodzi, bo jak zwykle wszystko zostalo przygotowane na kolanie, na chybcika, bo  pewnie jakis pociotek, ktory mial na tym zarabiac, juz sie niecierpliwil i nogami tupal, zeby szybciej zaczeli. Druga opcja to kupowanie biletow u obajtkow, co oczywiscie nie przeszkadza na etapie kulczykowym byc skasowanym grubo po raz drugi. Poradzilam dzieciom jechac dolem i jak dali w gaz, to te ok. 800 kilometrow przefruneli w 6 godzin i 40 minut, az sie mama zdziwila, ze tak szybko dotarla. 

W domu bylo juz wszystko przygotowane na jej przybycie, nawet slubny zainstalowal jej polska telewizje w pokoju. Potem juz czekali na mnie.

 

ciag dalszy nastapi...