Dopadlo mnie

 Dopadlo mnie jakies xujowe przeziebienie, glowa mi peka, boli w klatce z piersiami, katar tez mam, ale lekki, idzie wytrzymac. Oczywiscie natychmiast zrobilam sobie test na covid, bo podobnie czulam sie podczas pobytu w Polsce, kiedy dopadla mnie ta zaraza. Szczesliwym zbiegiem okolicznosci test wyszedl negatywny. W przeciwnym bowiem razie musialabym stawiac cale swoje kwietniowe zycie na glowie. Mam bowiem w nadchodzacy poniedzialek termin na gastroskopie, na ktory czekam juz dosc dlugo i gdybym sie dzisiaj rozchorowala, musialabym znow go przekladac.

 A nie powinnam, bo wszystko sie juz za dlugo ciagnie, a ataki bolu nie ustaja. Stad zreszta byla robiona juz jedna gastroskopia, ktora wykazala wrzody na zoladku i dwunastnicy, dostalam na to bardzo mocny antybiotyk i teraz lekarz ma kontrolnie ogladac moje bogate wnetrze. Woreczek czeka na wyciecie, ale moje ataki sa tak nietypowe dla woreczka, ze postanowiono mnie obejrzec od srodka. Niestety, nawet po kuracji antybiotykowej bole nie ustaly, wiec nie wrzody sa ich przyczyna. Ergo: jestem w punkcie wyjscia, czyli mam pelny kamieni woreczek, ktory sobie czeka az chirurg zadecyduje, zeby go wycinac, mam tez nietypowe ataki, stad skierowanie na gastro, ktore to badanie wprawdzie wykazalo wrzody, ale po leczeniu ataki nie ustaly. No moglabym wyc. Nie, nie z bolu, bo taki ataczek trwa ok. godzine i da sie ten bol wytrzymac, ale z niewiedzy, co mi naprawde jest i dlaczego tak boli. Mam oczywiscie wlasne podejrzenia, ale kiedy zasugerowalam je lekarzowi, odparl, ze w spisie takiej choroby nie ma. A ja podejrzewam, ze to jest ciezka nerwica, bo jak wiecie, od ponad roku zyje w naprawde ogromnym stresie. 

 I raczej nie zanosi sie, zeby ten stres ustal. Matka zywi sie nim i chyba jest szczesliwa mogac stosowac swoje zagrywki i jezdzac mi po wyrzutach sumienia. Bo otoz juz dwa razy narazili jej sie niemieccy lekarze, raz kardiolog, ktory po zrobieniu echa serca stwierdzil, ze wszystko jest w porzadku (oczywiscie stosownie do wieku) i na nastepne badanie ma przyjsc za dwa lata. Byl foch, bo ona w Polsce chodzila co roku i w ogole jest bardzo chora na serce. Drugi raz mial miejsce niedawno, obie mianowicie poddalysmy sie badaniu na gestosc kosci. Jak wiecie, mama choruje na osteoporoze, stad te zlamania jak nie reki, to nogi, ale bierze jakies czarodziejskie lekarstwo, ktore ma proces rzeszotnienia kosci zatrzymac, bo cofnac sie go nie da. U mnie szczesliwie wszystko w pasmie zielonym, nawet lekarz pochwalil, ze lepiej niz "stosownie do wieku", mama w pasmie zoltym, ale najwazniejsze, ze nie czerwonym. Ma dalej brac te swoje tabletki i na kontrole za 3 lata, ja za 5. Kiedy jej to przekazalam, znow foch, bo przeciez w Polsce miala takie tragiczne wyniki pomiarow na takiej samej maszynie, wiec cos tu nie tak, bo osteoporozy nie da sie wyleczyc, a w ogole to na takie badania chodzila co roku. Zazartowalam, ze pobyt w Niemczech dobrze jej robi, bo i serce zdrowsze, i kosci lepsze. No i zaczelo sie, ze mam odmowic wszystkie wizyty, na ktore czekamy, bo jak ona taka zdrowa, to juz nie bedzie chodzic do zadnych lekarzy. Grzecznie jej przypomnialam, zeby nie stosowala wobec mnie szantazy emocjonalnych, bo na mnie to nie dziala, a tylko wqrwia. Awantura skonczyla sie moim naprawde dlugim atakiem placzu. Nie mam juz sily na te kobiete, zamiast sie cieszyc, ze badania nie wykazuja niczego nieprawidlowego, ona jest zawiedziona i rozzloszczona.

 Znow tlumaczylam, ze tu my wszyscy musimy isc na kompromis, ze ja tez chora, nie tylko ona jedyna, ze mam w sumie ich oboje pod opieka, ze nie ma taryfy ulgowej i nie bedzie ona jedna w centrum dramatu, bo powinna tez troche o nas pomyslec i zwazac na nasze dolegliwosci. Dowiedzialam sie znow, ze ona bardzo zaluje przeprowadzki do Niemiec i powinnam ja zostawic w Polsce, jakos by sobie poradzila. A wystarczyloby, zebym zaczela za nia latac i dopytywac oraz zorganizowac wszystko tak, zeby sie wokol niej krecilo, to bylby spokoj. Ale ja tak nie zrobie, bo mna sie nikt nie martwi, a najmniej ona, moja wlasna matka.