Taki dzien...

 Mam tego dnia odczucia skrajnie ambiwalentne, targa mna jednoczesnie obrzydzenie do tego przymusu bycia na cmentarzu, poprzedzonego wsciekiem czyscicielskim wszystkich pomnikow, objazdowkami po wszystkich mozliwych cmentarzach, jakby przez caly rok nie bylo na to ani czasu, ani ochoty. Niedobrze mi na widok tych obrzydliwych plastikowych gigantycznych zniczy, sa wstretne, generuja miliony ton smieci i nic nie maja wspolnego z niegdysiejszym nastrojem na cmentarzach, kiedy w sprzedazy byly jedynie kamionkowe miseczki z jednym lub trzema knotami. Kalecza oczy obrzydliwe sztuczne kwiaty w obrzydliwie sztucznych kolorach, ktore rowniez w koncu trafiaja na smietnik, gdzie ich miejsce bylo wlasciwie od poczatku, tak sa obrzydliwe. A ja pamietam sliczne stroiki z galazek drzew iglastych, ozdobione szyszkami, pachnace i naturalne.

Tu zas mam normalny dzien pracy, wiec jest mi oszczedzone to cmentarne szalenstwo, ale ze pochodze z tamtego kraju, cos jednak zostalo we mnie zaszczepione i jakos tak mnie ciagnie w strone nekropolii. Bo nie musze!

Chodze sobie po roznych cmentarzach, jak mam tego dnia czas i ochote i jak pogoda dopisuje, bo na pewno zrezygnowalabym podczas deszczu czy wichury. Cmentarze w moim miescie to raczej parki, szczegolnie ten miejski niedaleko mojego miejsca zamieszkania, gdzie spoczywaja noblisci z uniwersytetu getynskiego (pokazywalam go wielokrotnie na blogach), ale i inne tez nie sa tak zatkane, jak ten, gdzie lezy moj tato i gdzie miedzy nagrobkami z trudem da sie postawic stope, pod warunkiem, ze jest szczupla. Bywaly lata, kiedy na wszystkich swietych odwiedzalam cmentarz dla zwierzat domowych, bo cmentarz to cmentarz, dla mnie nie ma roznicy, czy leza tam ludzie, czy nasi podopieczni. Czesto chodze zapalac znicze na grobach rodzicow P., ale tez nie kazdego roku, bo nie zawsze chce mi sie jechac na drugi koniec miasta.

Czyli mam jakis imperatyw kierujacy mnie w strone nekropolii jako polskie dziedzictwo, ale nie zawsze mu ulegam, a przede wszystkim traktuje cmentarz(e) jako symbol, a nie docelowe miejsce, gdzie byc musze.

Smieszy mnie do rozpuku jakas koniecznosc tlumaczenia sie bywalcow cmentarnych tego 1 listopada, ze oni lubia byc na cmentarzu, ze wcale nie ulegaja ogolnemu szalenstwu, ze oni tak dobrowolnie, bo i tak chodza na cmentarz przez caly rok i takie tam. Juz widze to ich "lubienie" w nieopisanym tloku w srodkach komunikacji miejskiej czy we wlasnym pojezdzie, ktorego nie ma gdzie zaparkowac, wsrod tych tlumow nad grobami, gdzie nie ma mowy o tej tak reklamowanej przez nich "zadumie", he he he. Po zdawkowej rozmowie z rodzina galop na kolejny cmentarz i tak przez trzy dni pod rzad, a w przerwach zakrapiane obiadki z dawno niewidziana rodzina, po ktorych to obiadkach nie do konca wytrzezwialy szwagier odwozi rodzine do domu. I, jak co roku, kolejna akcja ZNICZ nalicza kolejne ofiary, ktore beda odwiedzane w nastepnych latach na cmentarzach. No rzeczywiscie jest co lubic.

Niemniej wzruszylo mnie i zawilgotnilo oczy, kiedy dostalam od kuzyna z Warszawy zdjecie grobu dziadkow, przepieknie umytego, ze stroikiem i zniczami. Nie oczekiwalam, wiec moja wdziecznosc jest tym wieksza. Od smierci taty nikt z nas juz sie nie opiekuje tamtym grobem, mama jest zbyt slaba na jazde pociagiem i mycie pomnika, ja w Warszawie nie bywam. Moze kiedy w koncu sie wybiore, moje warszawskie znajome zechca mnie zawiezc na Powazki, zebym mogla odwiedzic grob dziadkow, juz moze po raz ostatni. 

Wiem na pewno, ze kiedy mama odejdzie, nie bede odwiedzac grobow, jestem coraz starsza i tak dalekie wyjazdy sa dla mnie coraz bardziej uciazliwe, a emeryture bede miala tak niska, ze nie wystarczy na zdalne zlecanie opieki nad grobami, ani na dalsze oplacanie dzierzawy miejsca na cmentarzu. W koncu te groby ulegna likwidacji.

Dlatego sama chce byc pochowana anonimowo, bez zadnego nagrobka, zeby oszczedzic dzieciom wydatkow i obowiazkow, one sa juz wychowywane inaczej, dla nich wszystkich swietych nie znaczy nic. A ja wychodze z zalozenia, ze jesli nie beda o mnie tak pamietac, to i wypasione mauzoleum nie pomoze.