Jestem sadystka?

 

Poszlo o to zdjecie, ktore kilka dni temu zamiescilam na fejsbuku. Komentujacych bylo sporo i nikt nie pochwalil nowej umiejetnosci Toyki, za to na moja glowe posypaly sie niby zartobliwe inwektywy, ze jestem sadystka. I o ile te pierwsze odebralam jeszcze jako dosc dosadny zarcik, tak nastepne juz mnie bolaly. 

Jak trudnym psem byla Toyka, wiecie sami, byliscie ze wszystkim na biezaco, a kto nie byl, odsylam do starego bloga, pod etykietami TOYA mozna poznac cala jej historie. 

Jak trudna do ulozenia byla, niech swiadczy wypowiedz Christiana i Alexa, psich trenerow, ktorzy nie wierzyli, ze wytrzymamy, ze damy rade ujarzmic tego dzikusa. Wytrzymalismy rok szkoly, ale zdajac sobie sprawe z tego, ze na tym poprzestac nie mozemy, przez caly czas cwiczymy z nia, dajemy jej wyzwania, bo to inteligentna sucz i moglaby sie zaczac nudzic, a z nudow psocic. 

Powoli wytrenowalismy u niej odruch siadania na brzegu chodnika i czekania na haslo, ze mozna przekraczac jezdnie. Podobnie, kiedy spuszczam ja ze smyczy, najpierw siedzi i czeka na pozwolenie pobiegniecia dalej. Czysty sadyzm, prawda?  Duzo czasu zajelo mi zdobycie jej zaufania na tyle, zeby bez unikow patrzyla mi w oczy. To bity wczesniej pies i naprawde dlugo bala sie patrzenia w oczy, bo w psim jezyku to zaczepka.

Nawiazala sie miedzy nami nic bardzo specyficznego porozumienia, na tyle, ze maz, ktory spedza z nia najwiecej czasu na spacerach i najczesciej daje jej jedzenie, czesto niby zartem, ale kwasno zauwaza, ze kiedy on przychodzi do domu, Toya nie ruszy sie z koszyka, a kiedy ja pojawiam sie w okolicy autem, ona je slyszy i juz drze paszcze, ze mamunia przyjechala, biega od drzwi do okna i nie moze sie doczekac, kiedy wreszcie otworze drzwi, a potem zaczynaja sie rytualy powitalne, ukochiwania, miziania i rozmowy. Kiedy on wola ja na spacer, czesto musi ja prawie sila wyciagac i nie znaczy to, ze nie potrzebowala wyjscia, bo nie tylko zalatwia oba interesy, ale w ogole bardzo lubi wychodzic i spotykac kumpli. 

A wystarczy tylko, ze ja zamykam lapka, ona przylatuje z najdalszego kata mieszkania i zaczyna swoje spazmy, bo najczesciej znaczy to, ze wychodzimy razem. Maz juz niejednokrotnie niby zartem dawal do zrozumienia, ze jest nieco zazdrosny, mimo ze to ja jestem dla niej surowsza, wiecej wymagam, ale tez na pewno wiecej kocham i bardzo czesto daje jej to odczuc. Kiedy on idzie wczesniej spac, Toya wprawdzie leci za nim do lozka i nawet wlazi pod koldre, ale wystarczy, ze ja dolacze, natychmiast przechodzi pod moja, co slubnego tez denerwuje.

Wypracowalam zatem przez te lata miedzy nami wiez, jakiej nie ma miedzy nia a tatusiem, ktorego tez bardzo kocha, zeby nie bylo, ale to ja jestem jej calym swiatem. Toya lubi ze mna pracowac, uczyc sie nowych rzeczy, podejmowac nowe wyzwania. Niedawno nauczyla sie szczekac, ale tak cicho i pojedynczo, kiedy chce dostac smaczek, a wiadomo, ze kazda nowa umiejetnosc musi byc powtarzana, zeby nie zostala zapomniana. W koncu siedzi juz mocno w glowie i pora na nowe wyzwania.

Jako ze Toya jest psem z lekkim adhd, jest niecierpliwa i np. kiedy zobaczy z daleka innego psa, juz by do niego biegla, wiec tez cwicze z nia chodzenie przy nodze i dopiero kiedy pozwole, moze podbiec do kumpla. Maz w takich przypadkach bierze ja na smycz, bo jego nie poslucha. Psia cierpliwosc mozna tez pocwiczyc na wiele innych sposobow, a pozniej nagradzac za umiejetnosc rezygnacji z natychmiastowego pozarcia smaczka czy podbiegniecia do innego psa. Taki tez byl moj zamiar, kiedy kladlam jej smaczek na nosku i bylam bardzo dumna, kiedy za ktoryms razem nie rzucila noskiem, a grzecznie potrzymala przez chwile smaczkowe serduszko, zebym mogla zrobic jej zdjecie i pochwalic sie nim w internetach. Tymczasem na glowe posypaly mi sie niby zartobliwe, ale jednak bolesne uwagi. Tak, wiem, nie mieliscie zlych zamiarow i wszystko to mialy byc zarty, ale sami wiecie, ze dobrymi checiami...