Pod pociag

 Zmeczona jestem, choc ostatni tydzien w przewadze spedzilam w lozku, lezac sobie wygodnie i przesypiajac wiekszosc czasu. Pozornie, bo musialam dopilnowac wielu spraw, moj mozg ani przez chwile nie odpoczywal, stale byl na najwyzszych obrotach. Slubny sobie rozkosznie chorowal, a ja mimo maligny organizowalam pomoc dla mamy, jej wyjscie ze szpitala bez mojego udzialu, wydzwanialam po kasach chorych, zalatwialam i musialam pilnowac slubnego, zeby znow w szkode nie wlazl. Jak pamietacie, krotko przed zachorowaniem mial operacje na stope, raz zdazyl byc u rodzinnej na zmianie opatrunku i mial pojsc za dwa dni. I on chcial pojsc! W dupie tam, ze pratkowal covidem, to go najmniej obchodzilo, wazny byl opatrunek i jego stopa. Z najwiekszym trudem przekonalam go, ze jednak nie powinien i dalam jalowe plastry, zeby sam sobie zmienial w domu. A on strzelil focha, bo on tego nie umie, qrwa, plastra nie umie jednego odkleic, a drugiego przykleic??? No to ma pecha, niech mu ta rana zgnije, mnie juz to przestalo obchodzic. Zreszta pozniej uslyszalam, ze to moja wina, ze nie ma zmienionego opatrunku, zreszta moja wina jest wszystko, pewnie to ze zachorowal i sprzedal mi ten covid tez. Tak, moglabym mu pomoc zmienic ten opatrunek, ale nie poprosil mnie o to, zreszta dla zasady raczej bym tego nie zrobila, bo uwazam, ze czynnosc jest tak prosta, ze nie potrzeba do niej pomocnikow, a postepowanie wedlug slynnego "na zlosc mamie odmroze sobie uszy,  a wina obarcze innych" nie przemawia do mnie jako srodek nacisku, mam to gdzies. I tak ostatnio ten czlowiek tak bardzo psuje mi krew i zatruwa zycie, a powinien byc wylacznie wdzieczny, ze nie zostawiam go w chorobie i robie to kosztem wlasnego zdrowia psychicznego. Nie oceniajcie mnie zle, ten czlowiek w ostatnim czasie tyle krwi mi napsul, ze dawno powinnam spakowac walizki, moze gdyby pozyl sam, docenilby moje wysilki. I niby wiem, ze to choroba, niby wiem, ze nie powinnam brac tego osobiscie, ale te ciagle pretensje i obarczanie wina za wszystko mnie, ta agresja i wrogosc wykanczaja mnie i bardzo obciazaja psychike. Rozwazam, kiedy mamy zabraknie, spakowanie sie i wyprowadzke, bo juz nie wytrzymuje, juz nie chce, bo takie zycie popchnie mnie w koncu pod pociag.

 Mam szczerze dosc pilnowania doroslego czlowieka, zeby nie poszedl w szkode, wychowalam praktycznie sama troje dzieci, bo szczegolnej pomocy z jego strony nie bylo, stad tez dzieci nie maja z nim jakiejs wiezi, jak to corki z ojcem, nad czym ubolewam, ale pewnie taka uroda naszej rodziny, bo ja tez z ojcem nie mialam dobrych relacji, wlasciwie zadnych, odkad stalam sie niezalezna od jego tresury. Moze pod koniec nieco sie zmienil, kiedy odwazylam sie napisac do nich list, w ktorym otwarcie wylalam wszystkie swoje zale, moze to dalo mu do myslenia i troche sie zmienil. Za to ojciec moich dzieci traci z nimi jakikolwiek kontakt i chyba trudno mu sie dziwic, bo on nie nadaza. Corki klepia po niemiecku, bo tak im wygodniej, on nie rozumie, to go denerwuje, one ani mysla mu ulatwiac. Oddalaja sie od siebie na dystans, ktory uniemozliwia ponowne zblizenie. Ale to ja zostaje na placu boju, one wracaja do wlasnego zycia. 

 A u mnie nie tylko coraz mniej sily, ale i checi pomagania czlowiekowi, ktory mnie nie szanuje. Tyle lat przezylismy, a na koniec mysle tylko, jak od niego uciec, jak sie uwolnic, bo na dluzsza mete tego nie wytrzymam. Nie chce juz wytrzymac.