Powolutku

 Ostatnie tygodnie, miesiace wlasciwie byly pelne stresu, nerwow, chorob i przykrych wydarzen, niesprzyjajacej pogody, bo albo saczyl sie z nieba zar nie do wytrzymania, albo lalo i pizdzilo. Fejsbukowe przypominajki wywolywaly we mnie ciezkie wyrzuty sumienia, bo ubiegloroczny wrzesien stal pod znakiem codziennych wedrowek z Toya, podczas gdy tegoroczny opanowal wielki niechciej. Glupio mi bylo, kiedy Toya patrzyla na mnie proszaco, zebym z nia poszla na spacer, ale albo wlasnie bylo za goraco, albo ja za slaba, albo wymyslalam jakies z du*y wziete usprawiedliwienia, zeby tylko nigdzie nie pojsc. Zaniedbalam mieszkanie, siebie, psa i wlasciwie wszystko, bylo mi bardzo obojetnie. Nie bylo nikogo, kto by podszedl, objal, zapytal czy pocieszyl. I z jednej strony wiedzialam, ze spacer dobrze by mi zrobil, bo zawsze dziala na mnie kojaco i przywraca rownowage, ale nie bylo takiej sily, ktora zmusilaby mnie do aktywnosci.

 Az do dnia, kiedy corka poprosila mnie, zebym pouwazala na Zoske, bo ona z Juniorem ida do dentysty. Pomyslalam sobie, ze mala dobrze bedzie spala na spacerze, na swiezym powietrzu i poszlam z nia trasa przez cmentarz, wzdluz Leine i dokola jeziorka, nasza czesta trasa z Toyka. Szlam tak sobie i rozmyslalam, dlaczego wlasciwie zarzucilam te spacery, skoro tak dobrze dzialaja na moja skolatana dusze. A moze wlasnie potrzebowalam takiej przerwy od zycia i spacerow? Moze tak musialo byc, zebym od nowa za tym zatesknila? Bo wrocila mi nagle chec do walesania sie po okolicy z psem.

 Nastroj poprawil mi tez pewien zakup. Nasza stara szafka lazienkowa juz od dluzszego czasu nie wygladala dobrze, a i warunki, w jakich przyszlo jej przebywac od blisko 30 lat, nie posluzyly jej wygladowi, bo wilgoc nie sluzy nikomu i niczemu. Ale wciaz byly jakies wazniejsze wydatki. Jednak kiedy ktoregos dnia dostrzeglam, ze szafka sie rozlazi, uznalam, ze nadeszla pora na nowa, zanim ta spadnie wraz z zawartoscia na umywalke, wtedy wydatki beda o wiele wieksze. No to zamowilam, przyslali, ale wiadomo, ze slubny nie dotknie sie do montazu, zreszta nie chcialam wysluchiwac jego mendzenia. Poprosilam zatem corke, ktora wraz z jej "dochodzacym" wpadli ktoregos popoludnia, poodlaczali pradowo stara szafke, szybciutko zmontowali te nowa, przylaczyli do pradu i nareszcie nie tylko w lazience wyglada lepiej, ale drzwiczki otwieraja sie normalnie, bo w tej starej bardzo sie juz haczyly. Do tego mam dodatkowa powierzchnie do przechowywania, bo stara szafka dysponowala tylko dwoma schowkami, czesc srodkowa to bylo samo lustro, ta nowa ma trzy schowki, wiec czesc klamotow, ktore zdobily pralke, jest juz pochowana, co tez cieszy i mniej sie kurzy. No to sie pochwale.

 To okragle male lusterko przyklejone (przyssane) do drzwiczek szafki, jest 10krotnie powiekszajace, w nim moge sie swobodnie pindrowac bez okularow. Gorzej, ze w nim kazda najmniejsza zmarszczka wyglada jak row marianski.

 Powolutku wracam wiec do zywych, boje sie tylko, ze w tej nielatwej podrozy cos mi zastapi droge i znow wpadne na dno dna, skad nielatwo bedzie wypelznac. "Dochodzacy" bardzo u mnie zapunktowal, nie tylko sympatyczny i dobrze wychowany, ale tez utalentowany majsterklepkowo, a na koniec polecil sie na przyszlosc, gdybym czegos potrzebowala. Juz go lubie. 😏

 Znacie zapewne powiedzonko "rzucic sie jak szczerbaty na suchary"? No wiec sie rzucilam po dluzszym czasie biernosci ruchowej. Wystarczyl jeden dzien 10-kilometrowki z Zoska i nastepny z Toyka, zebym wieczorem miala dwa razy wieksze objetosciowo kolano, to, w ktorym zdiagnozowano mi artroze. No i caly misterny plan aktywnosci i uszczesliwiania Toyki poszedl sie bujac. Musze przystopowac, bo boli przy kazdym kroku, a kiedy opuchlizna zejdzie, zaczne od krotszych dystansow i bede je powoli zwiekszac, zeby znow nie zrobic sobie krzywdy nadmierna nachalnoscia.