Szybko i bezbolesnie

 Jak pamietacie, choc oczywiscie najlepiej pamietaja fejsbukowicze, 30 marca pojechalysmy z corka do Northausen w polnocnej Turyngii po odbior kota-towarzysza dla Mowgliego. Krotko przypomne, on i jego czarno-bialy brat Balou zostaly adoptowane w 2023 roku z Cypru, samolotem przetransportowane do Hamburga, skad zostaly odebrane przez corke. Wszystko dobrze szlo, az maly zachorowal na FIV i mimo podjecia drogiego leczenia, niestety zmarl. 

 Niedlugo potem corka adoptowala mlodego kota, rowniez czarno-bialego. Z tym trwalo dluzej, nim sie przyzwyczail do czlowieka, bo z rudym Mowglim zaprzyjaznil sie dosc szybko, rudy bowiem jest kotem o wielkim otwartym serduszku i szybko przyjmuje do rodziny nowych braciszkow. Ledwie wiec Gizmo troche sie z corka oswoil i nabral do niej zaufania, nadszedl moment, kiedy powinien zostac poddany kastracji. Kiedy przywiozla go po operacji do domu, kot zaszyl sie w najciemniejszej dziurze i ani myslal do niej wyjsc, a na drugi czy trzeci dzien corka po powrocie z pracy znalazla jego sztywne cialko w kuwecie. Umarl jakos na wiosne 2024.

 

  Po tym corka zrezygnowala z prob adopcji, a ja sie jej nie dziwie, ale minal rok i zle czasy poszly troche w zapomnienie, zal jej sie zrobilo siedzacego samemu w domu Mowgliego, bo ona przeciez pracuje i ten bidok siedzi przez caly czas samiutki. Zaczela sie rozgladac za jakims towarzyszem dla kota, ale w Niemczech jak i w Polsce, wymagania stawiane sa takie, jakby schroniska czy fundacje nie chcialy tych bezdomnych kotow w ogole oddawac do adopcji. Albo chcieli jej wcisnac po dwa koty, albo koty mialy byc koniecznie wychodzace, co jest oczywista bzdura, bo po pierwsze koty niewychodzace sa bezpieczniejsze, a po drugie nawet te wychodzace sa w stanie przyzwyczaic sie do zycia w mieszkaniu, czego przykladem jest nasza Bulka. Corka ma mieszkanie przystosowane, balkon osiatkowany, drugi kot do towarzystwa, ale nie, tu na miejscu nie udalo jej sie znalezc zadnego, wiec zaczela przegladac internety. Ja tez dopytywalam znajomych kociarzy w Polsce, ale transport do Niemiec stanowilby spora przeszkode. Wreszcie znalazla kota, ok. 10 miesiecy i juz wykastrowany na szczescie. Pojechalysmy.

 

  Kot nieco jeszcze dzikawy, choc jak zapewniala pani od ktorej go odbieralysmy, juz pozwalajacy sie dotknac, co dwa tygodnie wczesniej bylo nie do pomyslenia, znaleziony gdzies w polu, totalny dzikusek. Zaczipowany, zaszczepiony i co dla mojej corki najwazniejsze - wykastrowany. Troche tam posiedzialysmy, corka gadala do niego, jak widac na zdjeciu, dal sie poglaskac. Pojechalysmy do domu. A tam Mowgli, w miedzyczasie calkiem dorosly kocur, ani myslal witac nowego brata czerwonym dywanem i fanfarami, pyskowaly na siebie obydwa, wiec corka pozamykala je w dwoch roznych pokojach, z pelnym wyposazeniem oczywiscie, i pojechala do pracy na nocna zmiane. Przez nastepne dwa dni pyskowaly do siebie zawzajem przez zamkniete drzwi, dom oczywiscie byl na bogato okadzany Feliway´em. Wreszcie ktoregos dnia, a byl to piaty dzien w nowym domu, pootwierala wszystkie drzwi i zostawila sprawy wlasnemu losowi. I co powiecie?

 

  Po gwaltownej wymianie zdan, po wypomnieniu sobie marnego pochodzenia (jeden przecie cypryjski, drugi NRDowski), Mowgli zaczal przybysza, ktory dostal imie Lui, oblizywac. Czasem jeszcze tam sobie cos nawtykali, zeby sie nie nazywalo, ze przybleda moze tak od razu czuc sie jak u siebie w domu, ale ogolnie corka ich juz nie separowala.

 

   Teraz juz z mniejszymi wyrzutami sumienia idzie do pracy, bo Mowgli ma nareszcie kumpla do zabawy czy przytulania sie podczas spania i odpoczynku.

 

  Wczoraj uplynely dokladnie dwa tygodnie, odkad Lui (pamietajcie, nie przez jot!) zamieszkal u corki. Kiedy pomysle, ze od adoptowania Bulczyka minelo juz 11 lat, a ta stara franca Krulova Miecka ani mysli jej zaakceptowac, to az mnie skreca z zazdrosci, ze inni maja normalne koty, ktore potrzebuja tygodnia na zaakceptowanie dokocenia.