Cie choroba!

  Kto pamieta jeszcze soltysa Kierdziolka z Chlapkowic, wykreowanego przez Jerzego Ofierskiego? Tak wlasnie zaczynal w cyklicznym Podwieczorku przy mikrofonie swoje monologi, za ktore zostal uhonorowany tytulem pierwszego soltysa III RP. Ale ja nie o soltysie chcialam, a o chorobie.

 Bo czegos takiego, jak zyje, jeszcze nie mialam. W czwartek wstalam normalnie, choc niechetnie, ale ta niechec zdarza mi sie od dluzszego juz czasu i nie wiem, czy to wina zmeczenia wiosennego, ciemnosci porannych czy w koncu mojego slusznego wieku, ze tak trudno odkleic mi sie od poscieli. Wstalam z ciezkim bolem glowy, ale z tym bym sobie poradzila, zwlaszcza ze spojrzalam na barometr i juz wiedzialam, dlaczego leb mi peka, wskazowka skierowana byla do piwnicy. Dokonalam kilku porannych stalych czynnosci, sobie tabletki, kotu kropelki i robilo mi sie coraz gorzej. I kiedy przed oczami zaczynalo mi iskrzyc, wrocilam do lozka, gdzie doslownie z minuty na minute bylo coraz gorzej, oprocz glowy bolaly mnie uszy, gardlo, miesnie, stawy, kosci, skora, no slowem - caly czlowiek. Mialam dreszcze, a co gorsza, zaczelam stygnac i wyplynely na mnie plamy opadowe. Stygniecie zaczelo sie od stop, wiec zapobieglam welnianymi skarpetami, za to plamy opadowe ukazaly sie na odwrotnej stronie, bo na dole brzucha, gdzie ukazala sie krwistoczerwona prega gruba na palec, dlugosci kilkunastu centymetrow, jakby ktos walnal mnie w to miejsce metalowym pretem. Goraczki nie mialam w ogole, a przemieszczanie sie w lozku z boku na bok skutkowalo placzem z bolu. Z niewielkimi przerwami spalam 36 godzin, oczywiscie w robocie zameldowalam swoj  zgon. Jakos tego dnia po poludniu wstalam do kuchni zrobic sobie herbate, bo slubnego akurat nie bylo, ale zanim cokolwiek zaczelam, juz wracalam do lozka na czworaka. Dlaczego? Jeszcze na starym mieszkaniu miewalam epizody omdlewania i kiedys, gdy poczulam iskierki, wydawalo mi sie, ze zdaze dojsc do lozka, po czym po drodze upadlam na twarz i o malo nie przecielam sobie warg na wylot zebami. Wygladalam jak te cizie po nadmiernym ostrzyknieciu kwasem chujomujonowym*), no takich pontonow nie powstydzilby sie kacyk z Kongo. Zeby wiec uniknac niespodzianek, wolalam upadac z mniejszej wysokosci, stad to pelzanie. Ale dopelzlam bez niespodzianek, tyle ze z godzine schlam, tak sie spocilam z wysilku. W piatek juz mniej spalam, tylko jakies dwa razy po dwie godziny, co i tak jest duzo, noc z piatku na sobote znow normalnie, w sobote rano zaryzykowalam wstanie z lozka, bo juz mnie wszystko bolalo, ale od lezenia. Te inne bole lekko ustepowaly, ale piszczele tak bola, jakby mnie wsciekly pilkarz skopal korkami i nie, nigdzie sie nie uderzylam. No i przez trzy dni kompletnie nic nie jadlam, bo na sam widok jedzenia bolal mnie dodatkowo zoladek, moglam tylko pic, ale tez w ograniczonych ilosciach. To akurat wyszlo mi na dobre, bo jak pewnie wiecie, od jakiegos czasu mocno wzielam sie za siebie i redukcje wagi, ktora po rzuceniu palenia, wymknela sie spod kontroli. Przed choroba doszlam juz do 7 kg, po chorobie pokazalo sie 12 i to byl jedyny dobry aspekt tych tortur, ktory przyblizyl mi moj cel. Zeby uprzedzic pytania, test covidowy zrobilam - negativ.

 Jeszcze tylko jedno. Moja wlasna matka ani razu nie zajrzala do sypialni, kiedy tam lezalam, a spotkana w kuchni nawet nie spytala, jak sie czuje. Wiec to ja jej powiedzialam: "Czuje sie fatalnie, ale milo, ze pytasz", co pominela milczeniem i wyszla. Za to moje futra bardzo mnie wspieraly, glownie Toya gnila ze mna pod koldra, a koty na zmiane wpadaly sie poobcierac i poddac miachaniu.

*) znam jego wlasciwa nazwe

 W dalszym ciagu jestem bardzo oslabiona i nadmiernie sie poce, ale dzisiaj i jutro musze nabrac sil, zeby we wtorek moc pojsc do pracy, byle dalej od tej toksycznej rodziny. Mnie zreszta nie wolno chorowac, bo przeciez to ja mam sie zajmowac innymi. Kiedy poprosilam slubnego, zeby podal mi Z SZUFLADY moje codzienne leki: trzy blistery tabletek, jedno duze plastikowe opakowania i male pudeleczko (dokladnie tak wymienilam), dlugo go nie bylo, po czym przyniosl mi Z SZAFKI dwie butelki z kroplami przeciwbolowymi dla mnie i na tarczyce dla Miecki. Qrwa, musialam sama wstac! I tak jest ze wszystkim. Do lekarza nie poszlam i nie pojde, wbrew namowom, bo po pierwsze nie lubie, a po drugie mocno watpie w ich umiejetnosci. Pamietacie zapewne moj pobyt w dwoch szpitalach, tortury, jakim mnie poddawano i brak diagnozy od dzisiaj. Podejrzewam, ze i tym razem zaden konowal by nie wiedzial, co mi jest, wiec jak juz zaczelo samo przechodzic, to poratuje sie kroplami przeciwbolowymi i jakos bede zyla dalej.

 To wlasnie byl powod mojej nieobecnosci w wirtualu. Dziekuje Bogusce, Teresie, Serpentynie, ktora mimo wlasnych dramatow, na biezaco mnie wspierala, Ewie K. Eli J. i Orce za kontakty bezposrednie i wszystkim, ktorzy za mnie trzymali kciuki.