Chwilowo moje zycie...

... jakby sie nieco uspokaja po umieszczeniu mamy w szpitalu, ale szpitalu jako miejscu, bo w zasadzie mama jest jakby w sanatorium rehabilitacyjnym, tyle ze nie musiala nigdzie wyjezdzac. Naiwnie myslalam, ze formalnosci z przyjeciem jej na oddzial geriatrycznej rehabilitacji przebiegna szybko i sprawnie, w koncu w tym samym szpitalu byla operowana, ale nie, wszystko bylo tak, jakby byly to dwie odrebne placowki. Wywiad medyczny byl tak szczegolowy, ze wszystko trwalo baaardzo dlugo, pytali doslownie o wszystko, od stopnia bolu, przez preferencje smakowe, po preferencje wydalnicze, zwazyli, zmierzyli, ekg zrobili - ciagnelo sie wszystko jak flaki z olejem. Pozniej jeszcze lekarz do mnie zadzwonil, kiedy juz bylam w pracy i dopytal o rzeczy, ktorych nie bylo w tamtej ankiecie, choc myslalam, ze to niemozliwe, zeby cos pominieto. Kiedy juz jedna z pielegniarek wyjechala z pokoju z komputerem, w ktorym notowala odpowiedzi, na jej miejsce wpadly dwie dietetyczki, bo skoro mama schudla, to zostalo jej zaordynowane podawanie raz dziennie tzw. pokarmu astronautow, cos jak Actimel w niewielkiej plastikowej buteleczce, ale zawierajace 300 kcal i duzo bialka. No z podziwu wyjsc nie moglam, jak gruntownie mame przepytywali i myslalam, ze odpowiednio do jej potrzeb bedzie ta rehabilitacja i dieta prowadzona. Tymczasem po tej jednej butelce, ktora dietetyczki zostawily u mamy w srode, jeszcze pytajac, jakie smaki chcialaby dostawac, bo sa rozne, mama przez kilka dni nie dostala zadnej wiecej tego pokarmu astronautow, dopiero po mojej interwencji zaczela znow dostawac. 

 Na drzwiach pokoju wisi informacja, jakie zajecia odbywaja sie ktorego dnia, ogolnie zajecia planowane sa dwa razy dziennie, o 10.00 i o 14.00 i na tej wywieszce wyglada wszystko tak zachecajaco i w interesie pacjenta, ze ojesusmaria! Tyle tylko, ze zadne zajecia sie nie odbywaja. Przez pierwsze trzy dni mama byla dwa razy wzieta na spacer przez fizjoterapeute, raz po korytarzach, raz po schodach. A nazywa sie, ze dwa razy w tygodniu jest ruch w wodzie, ze sa zajecia grupowe w swietlicy, ze sa na sali gimnastycznej - no full wypas, prawie lepiej niz w sanatorium. Gdybyscie zobaczyli, ile maja tam na oddziale personelu, pomyslelibyscie, ze na pacjenta musi przypadac co najmniej dwoje. Mama cwiczy sobie sama, albo lata z rolatorem po korytarzu, albo gimnastykuje sie w lozku, inaczej diabli by wzieli to, co juz osiagnela z przychodzacym do domu fizjoterapeuta i cwiczac codziennie sama. Taka to geriatryczna rehabilitacja, po ktorej, nie powiem, wiele sobie obiecywalam. Chyba bede musiala tam z kims porozmawiac, jaki w ogole ma sens trzymanie pacjentow, z ktorymi nic sie praktycznie nie robi. Kiedy ja mame odwiedzam, tez zawsze gdzies chodzimy, a to do kafeterii na cappuccino, a to do szpitalnego parku polazic i posiedziec na swiezym powietrzu i pogadac o glupotach. 

 W kazdym razie moja skromna osoba podlega procesowi calm down, nie tylko lepiej spie, ale mam w dzien wiecej czasu dla siebie, zeby spokojnie posiedziec i np. napisac nowy post na bloga. Chetnie poszlabym z Toyka, ale upaly sa tak sakramenckie, ze poczekam az sie nieco ochlodzi. Ale nie mam juz takiego poczucia, ze swiat wali mi sie na glowe, ze o czyms zapomnialam, ze czegos nie zdaze. Dzisiaj po poludniu odwoze slubnego na ten planowany zabieg, wiec niewykluczone, ze przez najblizsze dni dojdzie mi calodzienne wychodzenie z Toyka, wszystko zalezy, jak slubny bedzie czul sie po zabiegu i jak sprawna bedzie jego stopa.

 Wkurza mnie opieszalosc kasy chorych, do ktorej wplynal wniosek od pracownicy socjalnej szpitala o zmiane stopnia niepelnosprawnosci dla mamy, jeszcze wtedy, kiedy byla operowana. Niby kasa ma dwutygodniowy termin na odpowiedz, ale nie dostalam jej do dzisiaj, mimo ze monitowalam telefonicznie przed przyjeciam mamy na rehabilitacje. Czyli jak wszedzie. No wiem, ze i tak mama ma szczescie, ze jest leczona tutaj, bo w Polsce pewnie by ja zostawili w mysl zlotej dewizy, ze od pewnego wieku "nie oplaca sie" poswiecac za duzo srodkow na pacjenta, ktory dlugo nie pozyje, tu jest inaczej, no a przede wszystkim w Polsce mama nie mialaby takiej calodobowej opieki jak tutaj. Ale ja pamietam jeszcze czasy, kiedy sluzba zdrowia dzialala znacznie lepiej, pacjent mial prawo do lepszych uslug medycznych, a kasa chorych nie odwazylaby sie tak przeciagac procedur.