Jak latwo zniszczyc zycie

 Piszemy do siebie z Tereska Australijska, codziennie wymieniamy kilka maili, czasem o niczym, o codziennosci, o pogodzie o mojej zazdrosci, ze u niej wiosna, o polityce i o dupie maryni. Ostatnio napisala mi, ze nad jej osiedlem nisko krazy helikopter i pewnie kogos szukaja. A mnie przypomniala sie historia sprzed wielu lat.

 Pracowalam wtedy jeszcze w knajpie, wiec w sobote odsypialam, kiedy obudzil mnie huk smiglowca lecacego bardzo nisko nad naszym domem, za chwile znow i znow. Przelatujacy helikopter to u nas chleb codzienny, klinika uniwersytecka ma do dyspozycji opisywanego przeze mnie wielokrotnie Christoph 44, ktory czesto lata, glownie do bardzo powaznych stanow, wtedy laduje na srodku ulicy albo gdzie sie da, lub do wypadkow na autostradzie siodemce, bo najszybciej mozna tam dotrzec droga powietrzna. Ale krazacy w te i nazad to cos niezwyklego, wiec zwleklam sie z lozka i dopiero wtedy odkrylam, ze to nie Christoph, a smiglowiec policyjny.

 Byly to czasy, kiedy telefony komorkowe jeszcze nie byly tak powszechne, a o internetach malo kto slyszal, wiec nie dalo sie szybko dowiedziec, o co chodzi, bo ze kogos poszukuja, to bylo pewne. Po osiedlu jezdzilo tez sporo radiowozow, a czlowiek nie byl pewien, czy to poscig za jakims przestepca, psychopata czy cos innego. Pozniej dopiero dzieci przyniosly do domu hiobowe wiesci, ze zginal ich kolega z podworka, a stalo sie to w piatek w drodze do szkoly. Chlopczyk o imieniu Andreas mial 7 lat. Tego dnia nie zostal odnaleziony, za to do matki dziecka zadzwonil porywacz, zadajac okupu w wysokosci 800 tysiecy marek, co bylo dosc zaskakujace, bo na tym osiedlu nie mieszkali zadni milionerzy. W niedziele wieczorem przypadkowi spacerowicze odkryli w niedalekim lesie chlopca przywiazanego do drzewa tasma klejaca, mial tez zaklejone oczy i usta. Krotko potem zlapano porywacza, ktorym okazal sie 21-letni bezrobotny, sam ojciec malego chlopczyka. Zostal skazany na 7 lat wiezienia i pewnie dawno juz wyszedl na wolnosc, ale to niestety nie koniec tej smutnej historii.

 Andreas wyniosl z tego porwania spore psychiczne traumy. Jako ze przez czas porwania nie jadl, rozwinal sie u niego strach, ze znow moze zaznac glodu, wiec jadl na zapas, bardzo przytyl. Poza tym mial zal do matki, ze nie pospieszyla mu z pomoca, kiedy w tym lesie w nocy ja wolal, zeby go ratowala. Stal sie bardzo agresywny, byl to rodzaj muru, jaki tworzyl wokol siebie, zeby obcy nie mieli do niego dostepu, zeby nie powtorzylo sie porwanie. Dzieciak nakazywal sobie "proby odwagi", wspinal sie wtedy na wysokie drzewa czy mury. Oczywiscie natychmiast dostal psychologiczna pomoc, ale, jak mowil psycholog, dostep do niego byl bardzo utrudniony, wiec psychoterapie niewiele wnosily. Wciaz podkreslal, ze nienawidzi rodzicow, stracil do nich zaufanie, bo nie bylo ich, kiedy tak bardzo ich potrzebowal. 

 Te 60 godzin samotnie spedzonych w lesie, w dzien i w nocy, glod, brak mozliwosci rozejrzenia sie dokola, wolania o pomoc, wstyd z powodu opuszczonych spodni. Nie chodzilo tu o wykorzystanie seksualne, ale mozliwosc oddania moczu bez moczenia spodni, tak podkreslal porywacz. Chyba nigdy nie wybaczyl swoim rodzicom, ze nie bylo ich przy nim, kiedy ich potrzebowal, w tym przypadku cala wina lezala jego zdaniem po ich stronie, a nie po stronie porywacza. 

 O ile wiem, pozniej zaczely sie problemy z uzywkami, ale wlasciwie stracilismy kontakt z tamtym osiedlem po przeprowadzce i nie wiem dokladnie, co dalej bylo z Andreasem. Dzisiaj dobiega 40-tki, nie wiem, jak potoczyly sie dalej jego losy, czy zalozyl rodzine, czy ma wlasne dzieci, czy wybaczyl w koncu rodzicom.

 Sprawca mial 100 000 marek dlugow i w taki sposob usilowal z nich wyjsc, niszczac nieodwracalnie zycie kilku osob, najbardziej tego biednego dzieciaka, ale i jego rodzicow.

 Na podstawie wlasnych wspomnien i artykulu w Spiegel.