Czarowanie rzeczywistosci

 Duzo pisalam o tzw. starzeniu sie z godnoscia, majac na mysli noszenie z duma swoich zmarszczek i siwych wlosow, przyznawanie sie do wieku i takie tam drobiazgi. Tymczasem kazdy z nas, chocby nie wiem jak "godny", robi rzeczy lekkomyslne. 

Gdzies kiedys wyczytalam, ze starosc zaczyna sie, kiedy nie mozna juz umyc nog w umywalce, tak, trzeba zadrzec konczyne i stojac balansujac jak jaki czubek na drugiej, myc stope przeciwpolozna. Kiedy wracam latem ze spaceru z Toyka, nie chce mi sie od razu wlazic pod prysznic, a stopy niestety za brudne, zeby je wetknac do kapci, wiec na szybko je myje. Jeszcze do niedawna byl to dla mnie maly pikus, teraz jest trudniej, ale zaklinam rzeczywistosc i zadzieram konczyne dolna, zeby udowodnic sobie (i swiatu), ze jeszcze w te starosc nie weszlam.

Podobnie mam z zakladaniem spodni. Zamiast usiasc na dupie i spokojnie wzuwac jedna nogawke po drugiej, ja robie to na stojaco, a zeby bylo trudniej, nie zdejmuje kapci i nierzadko stopa utkwi mi w nogawce. Ze ja sie jeszcze nie zabilam, to graniczy z cudem. Ale znam co najmniej kilka osob, ktore maja podobnie, prawda Anabell? 

Jedna z moich tutejszych znajomych tak nieszczesliwie upadla, ze pekla jej kosc tuz przy pachwinie, na tyle niewidocznie, ze nawet rentgen tego nie wykryl. Dlugo borykala sie z bolem, a od lekarza miala nakaz poruszania sie o kulach. Ale bedac przez cale zycie osoba bardzo aktywna, szybka i energiczna, nielatwo bylo jej sie przyzwyczaic do ograniczen. W efekcie jeszcze dwa razy upadla, raz na trzech schodkach w domu, drugim razem wysiadajac z samochodu nie poczekala az maz przejdzie na jej strone i pomoze. Z tymi schodkami tez komedia, specjalnie zalozyli w domu porecz, bo przedtem nie bylo, zeby mogla bezpieczniej po tych schodkach sie poruszac. Ale ona przez cale zycie zadnej poreczy nie uzywala i dalej usilowala latac po tych nieszczesnych stopniach jak dawniej.

Moj slubny tez nie akceptuje pewnych zjawisk zwiazanych ze starzeniem sie, znacznie gorzej slyszy, ale na propozycje udania sie do laryngologa na test sluchu i ewentualne uzywanie aparatu, wybucha swietym oburzeniem. Bo przeciez to nie on gorzej slyszy, tylko ja mowie tak niewyraznie, memlam, faflunie i belkoce, ze trudno zrozumiec, o co mi chodzi. Moja matka jest jeszcze lepsza, nie slyszy, ale odpowiada, czasem calkiem bez sensu, ale co najmniej probuje udowodnic swiatu, ze slyszy dobrze i wie, o co biega.

Malo jest kierowcow, ktorzy zauwazaja u siebie spadek koncentracji i refleksu, a to moze juz przelozyc sie na bezpieczenstwo nie tylko samego kierowcy, ale rowniez innych uzytkownikow ruchu drogowego. Kazdemu sie wydaje, ze jego wieloletnie doswiadczenie pokona niewielkie mankamenty, ktorych zreszta on sam nie dostrzega. Strach z takim wsiadac do auta. Moj juz od lat powinien jezdzic w okularach, ma to nawet zaznaczone w prawie jazdy, ale mowic to jak rzucac grochem o sciane. Przypuszczam, ze predzej wybilabym tym grochem w scianie dziure niz przemowila temu proznemu facetowi do rozumu. Potem dopiero czyta sie w mediach, ze jakis 82-latek pomylil pedal gazu z hamulcem i wjechal komus do ogrodka albo sypialni. I dobrze, jesli tylko na tym sie konczy, bo nierzadko ta proznosc i brak akceptacji dla procesu starzenia pociagaja za soba ofiary.

Tak wiec, o ile wiekszosc z nas jakos akceptuje u siebie zmarszczki, siwe wlosy, koniecznosc noszenia okularow lub zakladania ich do czytania, tak w innych dziedzinach nie przyjmuje obecnosci procesu starzenia sie do wiadomosci. Chce zyc jak dawniej i niby zauwaza, ze trudniej jakos wstawac rano z lozka, a wlasne stopy dziwnie sie oddalily przy wciaganiu skarpetek, ale w wielu aspektach codziennego zycia chce i zyje jak kiedys, choc nie powinien.