Nowy czlonek rodziny

 Jak juz czesc z Was wie z fejsbuka, urodzila nam sie w rodzinie dziewczynka, Junior stal sie starszym bratem i wydaje sie przy niej taki duzy i dorosly, a przeciez niedawno skonczyl roczek. 

Panna Dalia Zofia (tak, taka wlasnie polska pisownia) bedzie przeze mnie dalej zwana Zoska, urodzila sie kapeczke wieksza od brata, tak o 1 centymetr dluzsza i o 100 gramow ciezsza. Za to w dramatycznych warunkach pogodowych, bo podczas sniezycy i nawet wezwana karetka musiala jechac bardzo wolno, zas na gorke, na ktorej wybudowano szpital, nie mogla w ogole wjechac. A ja myslalam, ze karetki maja gwozdzie w oponach czy cus w ten desen na takie okolicznosci. 

Corka zadzwonila do mnie juz o swicie, kazala sie pakowac i przyjezdzac, no to sie spakowalam, nawet szybko mi poszlo, ale z druga czescia programu byly jak zwykle jaja, bo koleje niemieckie chyba mnie nie lubia.

Na przesiadke we Frankfurcie mialam 15 minut, a moj pociag (docelowo Zürich) przyjechal do Getyngi juz opozniony o 10 minut. I moze nie byloby dramatu, ale we Frankfurcie musialam sie przesiasc z toru 7 na 19, a to jednak kawal drogi, no i kiedy tam dotarlam, przedzierajac sie przez tlum podroznych, zobaczylam tyl odjezdzajacego pociagu. Udalam sie zatem do informacji i dowiedzialam, ze nastepny, z przesiadka w Siegburg/Bonn bedzie za 45 minut. Zjadlam sobie cos, napilam sie kawy, wsiadlam do onego, a ten... nie zgadniecie... mial opoznienie, a ja znow tylko 15 minut na przesiadke. Na moje szczescie wyczytalam w smartfonie, ze moj przesiadkowy tez ma opoznienie i tylko takim cudem na niego zdazylam. Ale... okolicznosci architektoniczne tego dworca sprawily, ze bede zyla krocej. Wprawdzie byla winda, ale jej nie bylo, bo gdzies sobie pojechala, a juz stala do niej kolejka, wiec pomyslalam, ze na piechote bede szybciej. A mialam ze soba ogromna walize, duza torbe, bo gdzies musialam przeciez upchnac prezenty gwiazdkowe, i torebke. Na dol jeszcze jakos poszlo, ale wylezienie z tych kazamatow na gore zabralo mi troche czasu i zdrowia, kiedy zas juz pokonalam te przeklete schody, zobaczylam dluga rampe pod gorke, na ktora jeszcze musialam wlezc, by dostac sie na peron, choc tym razem moglam juz walizke ciagnac, a nie nosic. Kiedy wreszcie wyladowalam w Limburgu, nie bylo zadnej taksowki, bo tam sie zamawia telefonicznie, o czym nie wiedzialam i dopiero corka to dla mnie zrobila, wiec postalam tam sobie na tym wygwizdowie. Myslicie, ze to koniec moich przygod? Otoz NIE! Na drodze do wsi, gdzie mieszkaja, zdarzyl sie wypadek i wszystko bylo tak zatkane, ze pojechalismy jakimis objazdami i nie wiedzialam, czy kierowca nie wywozi mnie do lasu, zeby zamordowac na przyklad i posiasc prezenty, ktore wiozlam, bo przeciez w moim wieku o gwaltach nie moze byc mowy, co nie? Ale dowiozl mnie w koncu, a ja, zamiast odpoczywac, musialam na biegu zajac sie Juniorem, bo jego tata jechal do mojej corki do szpitala. 

A oto glowna osoba dramatu:  

 

Aaaaa!!! Na smierc zapomnialam napisac, ze corka zrobila nam prezent na rocznice slubu, bosmy sie hajtali wlasnie 5 grudnia roku pamietnego 1981. Za tydzien Jaruzelski zrobil nam stan wojenny.