Pandemonium

 Zanim przejde do meritum, pozwole sobie zlozyc najpiekniejsze zyczenia imieninowe Annom. Ja imienin od dawna nie obchodze, wiec mnie to nie dotyczy.

 W poniedzialek zrobilam termin do wetki, bo lekarstwo, ktore dostalam dla Miecki na te tarczyce, dobiegalo konca, a wedlug umowy trzeba bylo kotu zbadac krew i zadecydowac, czy przepisana dawka jest prawidlowa, czy moze trzeba ja zwiekszyc/zmniejszyc. 

 Miecka wyczula pismo nosem, zabarykadowala sie w najmniej dostepnym kaciku pod lozkiem i ani myslala wychodzic. A poniewaz nieuchronnie zblizala sie godzina wyjscia, musielismy cos przedsiewziac. Pod naszymi lozkami mamy takie "szuflady" na kolkach, w ktorych lezy zapasowa posciel. Koty bardzo lubia w nich spac, jest miekko, ciemno i bezpiecznie. Tam wlasnie Miecka sie przyspawala, a my z obu stron na kleczkach, z latarkami usilowalismy ja stamtad jakos wyciagnac. Udalo sie, sypialnia zostala zamknieta na klucz, bo gdyby nie, to ten bazyliszek umie skoczyc na klamke i sam otwiera zamkniete drzwi. Na szczescie klucza jeszcze nie umie przekrecic.

 Wsadzilam delikwentke do transportera i jak zwykle zaczal sie glosny koncert kocich skarg i lamentow. Przy okazji mnie z tych nerwow bylo lekko slabo, trzesly mi sie rece i drzaly nogi, ale nie na tyle, zeby prosic slubnego o podwozke, bo byloby mi jeszcze gorzej. Szczesliwie dojechalysmy, ale kiedy otworzylam drzwi, zeby wyjac transporter, uslyszalam odglos kota szykujacego sie do rzygania, chcialam ja jeszcze wyjac, choc pozniej zdalam sobie sprawe, ze gdyby mi sie wyrwala i uciekla, to mialabym za swoje. Miecka chlupnela plynnym pawiem przez siatke transportera, uwalawszy przy tym nie tylko torbe, kocyk, ale i drzwi samochodu od srodka. A mnie jeszcze bardziej zaczely mieknac nogi. 

 W ogole pogoda byla straszliwa, przedburzowa, bylo duszno, potliwie, niespokojnie, a stalowoszare chmury zdawaly sie wisiec tuz nad glowa. Pani recepcjonistka naznosila mi reczniki papierowe, zebym mogla jako tako ten transporterek wytrzec, czym uratowala mi zycie. Miecka zostala zwazona, jeszcze bardziej schudla od ostatniego miesiaca, zostala jej pobrana krew, ja zrobilam sie lzejsza o 150 euro i pora byla ruszac w droge powrotna. 

 Tymczasem zrobilo sie calkiem ciemno, wichur zerwal sie taki, ze ino galezie lataly w powietrzu, zdazylam jeszcze dobiec do samochodu, kiedy lunelo jak z cebra. Miecka oczywiscie darla paszcze, a ja zaczelam sie zastanawiac, czy smigac do domu, zeby temu biednemi kotu skrocic stres, czy czekac az armagiedon sie skonczy, gdyz wycieraczki nie zgarnialy wody na najwyzszych obrotach. Deszcz walil glosno o dach, Miecka jeszcze glosniej darla gebe, a ja w tym momencie poczulam potrzebe dwoch silnych i kaftana bezpieczenstwa, sama mialam ochote sie rozedrzec. Trzeslo mna jeszcze bardziej, choc myslalam, ze juz bardziej sie nie da. 

 Ruszylam do domu, potem zalowalam, ze jednak nie poczekalam, bo jadac tylko patrzylam, jaka galaz mnie trafi czy moze od razu cale drzewo przygniecie nas z Miecka do asfaltu. A wycieraczki nie dawaly rady, musialam jechac bardzo wolno, zreszta wszyscy pozwalniali. Na szczescie. Miecka sie darla, ja sie trzeslam, deszcz chcial mnie utopic, a wiatr zepchnac do rowu. 

 Dojechalam jednak i w tej samej chwili wszystko ucichlo, uspokoilo sie, choc po drodze musialam dobrze slalomowac, zeby omijac pourywane konary i nie poplynac na duzych kaluzach. W domu uszlo ze mnie powietrze, ze az sie poplakalam.