5 grudnia

 Wchodzimy w ostatnia faze tego roku, zaczal sie grudzien, miesiac stojacy pod znakiem przedswiatecznego szalu zakupowego. Ludzie dostali roczne premie zwane tu Weihnachtsgeld (pieniadze bozonarodzeniowe) i sklepy zapelnily sie kupujacymi prezenty, choc sporo klientow, w tym ja, preferuje kupowanie w internetach. Nie trzeba wychodzic z domu, przepychac sie w tlumie i narazac na utrate portfela, bo dla zlodziei kieszonkowych to tez szczyt sezonu i nie pomagaja ostrzezenia policji, ludzie poruszaja sie jak oczadziali, nie zwazaja na srodki ostroznosci, w glowach maja tylko, co kupic wnukom i nie zbankrutowac. Na tydzien przed swietami zacznie sie szalenstwo zakupow spozywczych, z ktorych i tak niezjedzona polowa wyladuje jak co roku na smietniku. 

 Ostatnie dni byly dla nas wszystkich bardzo pracowite i niezwykle stresujace, ale powoli wszystko zaczyna sie uspokajac i normowac. Mnie przybylo obowiazkow, ale musze doprowadzic do tego, zeby corka wrocila do rownowagi. Tutaj ma przynajmniej nas i obie siostry, wiec ludzi do pomocy bedzie dosyc. I nie chodzi o pomoc fizyczna, ale sama swiadomosc wsparcia na miejscu. Tam byla calkiem sama i zdana wylacznie na siebie, a partner jakos nie zauwazal, ze prowadzenia domu przy dwojgu tak malych dzieciach to spore wyzwanie, szczegolnie ze dzieci kwekaja, marudza i wymagaja stalej uwagi. Postaram sie, zeby corka miala czas wylacznie dla siebie, mogla nawet czasem gdzies wyjsc sama, zrobic zakupy i je w spokoju wniesc do mieszkania.

 Od przyszlego roku dla dzieci przewidziane sa placowki, a corka wroci z powrotem do pracy, ale i wtedy ilosc obowiazkow sie nie zmniejszy, bo kiedy zaczna chorowac, bede musiala po pracy jechac i na nie uwazac, zeby corka za duzo swojej pracy nie opuszczala. Nie wiem, jak ja to wszystko pogodze z opieka nad moimi domownikami.

 Dzisiaj jest szczegolny dzien, Zoska konczy roczek, a nam ze slubnym stuknely 42 lata razem, za tydzien zas bedzie 42 rocznica ogloszenia stanu wojennego. Moze w tym dniu ta kreatura zwana nie wiedziec czemu prezydentem Polski da rade zaprzysiac nowy rzad. 

 Powiadaja, ze zycie sklada sie z siedmioletnich etapow, naprzemian z siedmiu lat tlustych i siedmiu chudych, siedmiu dobrych i tyluz zlych. Moja kolejna siodemka liczy sobie chwilowo cztery lata, jeszcze trzy, moze wytrzymam, bo nie ulega najmniejszej watpliwosci, ze jest to ta zla siodemka. Na swiecie wojny, ktore maja potencjal, zeby przeobrazic sie w globalne konflikty, w rodzinie rozstania i tylko dzieci zal, zdrowotnie katastrofa, nie tylko moja, ale i domownikow, a nadziei na poprawe zadnej, u naszych przyjaciol tez kicha i choc to niby nie moj cyrk, to czlowiek jakos tak czynnie wspolczuje i przejmuje sie, jakby nie mial dosc wlasnych zmartwien. Na ulicach coraz bardziej niebezpiecznie, ludzie bardziej niestabilni psychicznie, czesciej lapia za noze czy uzywaja piesci jako argumentu w sprzeczce. Nie wiem, czy ostatnie trzy lata tej pechowej siodemki zdolam wytrzymac, psychicznie i zdrowotnie. A tu nawet nie ma nadziei dostac sie do niektorych medycznych specjalistow, poza tym coraz mniej mi sie chce o siebie walczyc. 

 Niedawno przeczytalam na fb piekny wpis pewnej Natalki o milosci do samej siebie, ja mam dokladnie odwrotnie, w lustrze widze ohydnego przegrywa, ktorego z calej sily nienawidze i zycze mu wszystkiego najgorszego. Nie mam juz na nic sily, krople przeciwbolowe jakos trzymaja mnie w pionie, bo jeszcze mam ten imperatyw niesienia pomocy innym i dopoki nie padne, to bede pomagala, tylko sil coraz mniej. Wierzcie lub nie, ale naprawde chcialabym umrzec, bo przestaje ogarniac to cale zycie. I nie silcie sie na komunaly, ze "mam dla kogo zyc", ja caly czas zyje dla kogos i mam tego szczerze dosyc, chcialam kiedys znalezc sily do zycia dla siebie, ale juz mi przeszlo.